Iedereen heeft grenzen, dat is gezond en noodzakelijk.
Niet iedereen geeft ze echter duidelijk aan. Hoe zit dat bij jou? Zijn jouw grenzen net zo stevig als dit muurtje hiernaast?
Als kind groeien we op en weten we vaak precies wat we wel en niet willen. Als baby laten we dat merken door te huilen wanneer we iets niet leuk vinden. Later leren we ook duidelijk "Nee!" zeggen. Een tweejarige kan dat heel goed!
Wat gebeurt er met je wanneer je ouder wordt? Zijn jouw grenzen nog net zo duidelijk als toen je 2 jaar was?
Of is het een wirwar van grenzen, meningen en aanpassingen geworden? Kun je door de bomen het bos nog zien of zijn je grenzen verstrengeld met die van anderen?
Wanneer we opgroeien leren we ons aanpassen aan de verwachtingen van anderen. Dat begint al vroeg, in het gezin, op de basisschool, het voortgezet onderwijs en je eerste (bij)baan. En ben je
begonnen met je aan te passen aan anderen, dan blijkt het lastig om je eigen grenzen stevig te houden. Zo langzamerhand vervagen je grenzen steeds meer en weet je niet meer zo goed wat van jou is
of van de ander. Herkenbaar?
Hoe houd je je grenzen en verwachtingen van anderen gescheiden?
Dat is best een lastig iets. Wanneer je al langere tijd bezig bent met het voldoen aan de verwachtingen van anderen, weet je vaak zelf niet meer wat je nu precies wilt. Je bent steeds maar aan het zorgen voor die ander. Zelf ben je niet zo belangrijk, denk je. Jouw grenzen schuif je opzij ten dienste van de ander. Daar haal jij je waarde uit.
Niks mis mee zul je zeggen.
Dat kan, zolang die ander ook werkelijk vraagt om jouw hulp en daar ook blij mee is. Meestal zijn we echter zo aan het helpen en zien we meteen wat de ander nodig heeft, dat we niet wachten op de hulpvraag.
En daar gaat het vaak mis.
De ander is zich niet bewust van het probleem, omdat jij het al hebt opgelost voor diegene. Waarom zouden ze dankbaar zijn voor jouw hulp? Ze hadden toch geen probleem? Je wordt dan vaak ook nog als bemoeial gezien of bestempeld. Krijg je ook nog eens de kous op je kop...
Soms is het zelfs zo dat de ander het probleem aan jou toeschrijft, omdat jij het niet hebt opgelost en ze verwachten dat jij dat wel doet. Dat doe je toch altijd?
Het kan dus zomaar zo zijn dat je steeds meer op je bordje krijgt en zeg dan nog maar eens nee...
Zo loopt je emmertje langzaamaan vol en ben je steeds problemen aan het oplossen en aan het zorgen voor de ander. En wie zorgt er dan voor jou?
Tijd om eens te kijken naar jouw grenzen.
Weet je zelf nog wat je graag zou willen?
Wat zijn jouw doelen en verlangens?
Welke droom wil jij graag uit laten komen?
Schrijf je dromen en doelen in het leven op.
Bepaal je volgorde van belangrijkheid;
wat wil je als eerste bereiken en hoe ga je dat doen?
Laat het niet bij dromen, maar maak een plan!
Zo kun je je droom in stappen gaan verwezenlijken.
Neem kleine stappen en vier je successen!
Zo ga je langzamerhand meer je eigen ruimte innemen en kun je beter leren om je grenzen aan te geven aan die ander.
En die ander?
Die leert nu zelf zijn of haar problemen op te lossen.
Vind je het lastig om een ander zijn eigen probleem te laten oplossen, zie jij al dat het fout gaat lopen?
Bedenk dan eens dit:
We leren door ervaring. En wanneer leren we het snelst?
Juist wanneer we tegen problemen aanlopen en niet verder kunnen. Problemen zijn leermomenten.
Wanneer je steeds ongevraagd (of gevraagd) hulp biedt en het probleem voor de ander oplost, zal de ander nooit zijn eigen kracht (her)vinden.
Wanneer je een kind nooit zijn eigen veters laat strikken, zal hij/zij het nooit zelf leren! Natuurlijk zal het in het begin nog regelmatig mis gaan, maar oefening baart kunst. En hoe blij ben je als het die ander lukt?
Zorg ervoor dat de ander voor zichzelf kan gaan zorgen en
zeg vaker "Nee!"
Uit liefde voor jezelf én de ander!
Liefs, Toby
Reactie schrijven